poniedziałek, 29 września 2014

106. "Ogniste skrzydła" - Karolina Wojtaszek


Opis: Viktoria to normalna dziewczyna, która nie wie, że żyje w dwóch wymiarach. W każdym z nich ma swojego obrońcę. W codziennym życiu przyjaciel, po drugiej stronie wojownik. Obaj pragną ją chronić ponad wszystko. Jednak świat obu wymiarów stanął na krawędzi zagłady i tylko ona może pomóc. Czy sprosta tak olbrzymiemu zadaniu, a może będzie musiała drogo zapłacić za swoją niewiedzę? Niestety, nikt nie wie, co tak naprawdę ją czeka.

Jak sobie poradzi z nową sytuacją? Czy przeżyje? Czy będzie w stanie tak się poświęcić?

 W Ognistych Skrzydłach urzekła mnie i zaintrygowała przede wszystkim okładka. Wiadomo, pierwsze, co rzuca się Czytelnikowi w oczy to właśnie wygląd książki. Nie czarujmy się. Spojrzałam na opis... Też ciekawy, w moim guście. A i autorka polska (słabości do polskich pisarzy nigdy nie ukrywałam). Tak więc cóż robić, jak nie czytać? Tym oto sposobem dostałam własny egzemplarz z imienną dedykacją. Który prędko przestał mnie cieszyć...

 Dlaczego? Ano dlatego, że już pierwsze strony jasno pokazały, iż szczyt dobrego stylu i klasy to to nie będzie. Ale nie ocenia się książki po prologu... Więc brnęłam dalej. I im dalej brnęłam, tym bardziej żałowałam, że wzięłam sobie na barki czytanie tego. Nie chodzi nawet o sam styl pisania. Od debiutanta, zwłaszcza młodego, nie wymaga się polotu, braku zgrzytów etc. Po prostu nie oczekuje się cudów, ale jakiegoś poziomu już tak. Sęk w tym, że tutaj poziomu nie ma żadnego. Aż korci, by powiedzieć: TO jest poniżej poziomu. Jednak tego nie powiem, bo i zalety były. Choć dopatrzenie się ich wymaga sporej dawki dobrej woli.

 Ostatecznie, już na początku, zniechęciła mnie scena, gdy nasza przecudowna, przewyjątkowa, przeuwielbiana i w ogóle taka przezaje...fajna Viktoria poszła na przystanek, a ludzie się na nią dziwnie patrzyli, bo, UWAGA!, miała na sobie SKÓRZANĄ KURTKĘ! Szał roku normalnie... W końcu skórzane spodnie są już bardziej rozpowszechnione, a prawdziwą kurtkę ze skóry nieczęsto się widuje. Absurd? Tak. Zwłaszcza kiedy napisano go tak ułomnie jak w tej książce. Będąc przy absurdach i idąc za ciosem: Roger (jeden z chłopaków zakochanych w Viktorii) jest taki cudowny i umięśniony. Ideał mężczyzny. Bo jest umięśniony. Tak to w powieści zabrzmiało. A za chęć pomocy przyjaciółce zlatuje się cała starszyzna czy coś tam i wytacza ci proces. Bo otworzyłeś drzwi i krzyknąłeś. Zgroza w najgorszym stylu... 

 Jak nietrudno wywnioskować z powyższego akapitu, głównej bohaterki nie lubię. Niby studentka, a miałam wrażenie, że rzecz o niedorozwiniętej emocjonalnie i intelektualnie dziewczynie. To samo tyczy się pozostałych postaci. Dziecinne, sklecone naprędce. Tylko przyjaciel Viki, Mateusz, przypadł mi do gustu, ale i jego autorka umiejętnie zepsuła. W tej książce zepsute jest właściwie wszystko, co było do zepsucia. Nawet korekta leży. Tylko okładka jakoś się trzyma. Ogniste skrzydła to chyba jedyna książka, przy której czytaniu wyrwało mi się parę niecenzuralnych słów i druga, podczas czytania której w pewnym momencie zwyczajnie zaczęłam przerzucać po parę stron, by zorientować się, co jest dalej.

 Miały być i zalety. Właściwie jest tylko jedna: chińska mitologia. Wielki plus za jej znajomość, bo jest niecodziennym pomysłem na powieść. No i właściwie na mitologii/pomyśle wszystko, co dobre, się kończy. 

Ognistych skrzydeł nie odradzam, bo wiem, że niektórzy je lubią, ale też nie polecam. Decyzję, jak zwykle, pozostawiam Wam. 
A nuż ktoś zechce po tej recenzji przekonać się, czy faktycznie są tak okropne?

Moja ocena: 1/10 (beznadziejna)

czwartek, 25 września 2014

105. "Antykiler" - Danił Korecki


Opis: Fascynująca książka obecna w co trzecim rosyjskim domu. Jej nakład w Rosji przekroczył już 5 milionów egzemplarzy, a film nakręcony na jej podstawie zyskał miano kultowego. To literatura pisana przez fachowca, całkowicie autentyczna, mocna i brutalna.

Korecki po mistrzowsku opisuje skryminalizowaną rzeczywistość, w brutalny sposób przedstawiając przestępczą hierarchię z jej nie-honorowym kodeksem, systemem zdegenerowanych wartości, autorytetem więzienia jako trampoliny do bandyckiej kariery. Krew leje się z książki szerokim strumieniem, trup ściele się gęsto, a wszystko to nie pozostawia złudzeń: życie ludzkie nie jest, nie było i nie będzie w Rosji w cenie, dopóki szacunek i respekt budzi jedynie brutalna siła. (...)

"Antykiler" to powieść o szakalu w stadzie rozjuszonych wilków, który by wyrwać się z zaklętego kręgu przemocy i zdrady musi rozszarpywać swych współplemieńców wiedząc, że wcześniej czy później i tak trafi na ich ostre kły.

 Opis mówi: fascynująca książka, brutalna, pełna krwi i trupów. O ile o ostatnie cechy nie jest trudno, o tyle stworzenie czegoś naprawdę fascynującego to wyzwanie. Oceniając po wynikach sprzedaży Antykilera, możnaby pokusić się o stwierdzenie, że to trafne określenie. No ale... Wszyscy dobrze wiemy, jak jest z bestsellerami; niejednokrotnie trudno pojąć ich fenomen. Zastanawiamy się: kto kupuje coś takiego? Kto to czyta? Czy powieść Koreckiego to jedna z takich właśnie pozycji?

NIE! - mówię z czystym sumieniem. Antykiler fascynuje realnością przestępczego świata Tichodońska. Ba, przestępczego światka całej Rosji! Autor grzeszy niebywałą znajomością owych brudnych realiów, wciąga Czytelnika i nie pozwala mu uwolnić się od stworzonej przez siebie historii aż do ostatniej strony. Nawet po zakończeniu trudno zapomnieć o Lisie i przestępcach, przeciwko którym występował. Zwłaszcza że nakładem Wydawnictwa Feeria ukazała się druga część jego przygód (która już się czyta i recenzji której możecie się niedługo spodziewać).

 Podczas czytania dzieła Daniła Koreckiego niejednokrotnie miałam wrażenie, że w moje ręce wpadła książka dokumentalna, spowiedź mafiosa. Skąd takie odczucia? Otóż, jak już wspomniałam, autor z niebywałą pieczołowitością oddał przestępcze realia. Możemy szczegółowo poznać strukturę hierarchii mafii zarówno na wolności, jak i w więzieniu. A w więzieniu jest tak drastycznie... Że nawet ja, przywykła przecież do najprzeróżniejszych dziwactw, byłam zaszokowana. Współżycie ze świnią? Z psem z wybitymi zębami? Z kotkiem wepchniętym w but, żeby nie drapał? Dla rosyjskich zeków to codzienność.

 Rozpisuję się o świecie przestępstw, mordów, gwałtów i kradzieży, bo wokół niego w głównej mierzy toczy się cała akcja. Ale po drugiej stronie stoją organy państwa. Milicja, która siedzi bandytom w kieszeni. Której już dawno odechciało się pracować, bo sędzia wyda wyrok uniewinniający (zasada: każdego można kupić). Mamy także do czynienia z jednostkami specjalnymi wojsk i polityką na najwyższym szczeblu. A także z przypadkiem, który niejednokrotnie decyduje o czyimś życiu bądź jego braku. 

 W Antykilerze nie ma tradycyjnego podziału na dobro i zło. Na białe i czarne. Tutaj są tylko odcienie ciemnej szarości i czerni. Nawet Korieniew - rzeczony Lis, główny bohater - nie jest aniołkiem. Aby zadać swoim wrogom ostateczny cios, używa nie tylko wybitnej inteligencji. Sięga po metody, którymi operują jego oponenci. Robi to na tyle skutecznie, że bandytom bledną twarze na sam dźwięk jego imienia. Jest idealnie wykreowaną postacią. Jak, zresztą, wszyscy bohaterzy u Koreckiego.

Antykilera polecam wszystkim bibliofilom rządnym emocji, akcji i rozlewu krwi.
 Wszystkim tym, którzy nie boją się zmierzyć z granicami dobrego smaku, a nawet zupełnym ich brakiem.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Feeria!

Moja ocena: 8/10 (rewelacyjna)

poniedziałek, 22 września 2014

Róbcie, co chcecie... Czyli KONKURS!

 Dokładnie 13 lipca 2013 roku wprowadziłam w czyn swoje postanowieniu o założeniu bloga. Przegapiłam pierwsze urodzinki, ale nawet nie próbujcie się dziwić: taki już mój urok, że głowy do dat nie mam, jeśli nie mówimy o datach historycznych. No a, co tu kryć, utworzenie Drugiej Nibylandii chwilą historyczną nie było... Chyba. :D
 W każdym razie z okazji roczku mojego dzieciątka organizuję konkurs!

Zadanie konkursowe...
...jest banalne. Jakie? Otóż tytuł wyjaśnia wszystko: RÓBCIE, CO CHCECIE, byle mnie, szanowną autorkę Niewolnicy (A.M. Chaudière) oraz autora Arlin (Adrian Atamańczuk)  przekonać, że to właśnie Wy powinniście otrzymać książkę. 

  •  Namalujcie nam obrazek, wyślijcie selfie swojej uśmiechniętej twarzyczki i ulubionej książki, napiszcie dla nas bądź dla książek wiersz miłosny... Co Wam się zamarzy i co Wam w duszy gra! Może być erotycznie, z czarnym humorem (który uwielbiam), a i groźby wchodzą w grę. No wiecie... Jak nie dostanę tej książki, to pójdę się powiesić. *sugerując się tytułem nagrody* Ale krzywdy czynić sobie nie wolno, bo potem na nas będzie! :P
Odpowiedzi proszę wysyłać na: paticzova989@interia.pl*

*w tytule wiadomości proszę wpisać "Szubienicznik" oraz dołączyć swoje imię i nazwisko, ewentualnie nick, pod jakim obserwujecie bloga.


Regulamin konkursu:

  • Organizatorem i fundatorem nagród jestem ja, autorka bloga Druga Nibylandia, oraz A.M. Chaudiere, autorka Niewolnicy.
  • Nagrody wysyłam tylko na terenie Polski.
  • Konkurs trwa od 22.09.2014r. do 13.10.2014r. Jeżeli do trzech dni od wyłonienia zwycięzcy nie uzyskam jego adresu, zostanie wybrany inny szczęśliwiec. Wyniki konkursu ogłosimy do tygodnia od zakończenia konkursu.
  • Książkę zgarnia tylko jedna osoba, ale niespodziankę... Każdy, kto podbije nasze serce!
  • Jeżeli nie zgłosi się co najmniej 10 osób, konkurs zostanie unieważniony. (po jakimś czasie wznowię go w innej formie)
  • Byłoby nam bardzo miło, gdyby uczestnicy polubili fanpage Drugiej Nibylandii (będą się na nim ukazywać wszelkie informacje dot. konkursu) oraz strony naszych jurorów: AtamańczukChaudière :)
  • Osoby posiadające bloga i biorące udział w konkursie, prosiłabym o umieszczenie poniższego baneru na swoim blogu:



POWODZENIA!
~Wasylisa & Ann & Adrian

A gdyby ktoś zastanawiał się, czy warto... Odsyłam do recenzji: klik :)

piątek, 12 września 2014

104. "Na krawędzi" - Krzysztof Numpsa



Opis: „Na krawędzi” daje możliwość spojrzenia na świat przez pryzmat psychopatycznego umysłu, który świadomy swojej ułomności stawia wszystko na jedną kartę. 
Damian to ofiara losu, historii i  złych decyzji, dla której irlandzki raj epoki boomu budowlanego staje się szybko piekłem na Ziemi, uwalniającym demony przeszłości. A  tych dręczy Damiana niemało: alkoholizm, seksualne perwersje i  młodzieńcza fascynacja satanizmem jedynie otwierają ich listę. Zirytowany jałowym życiem, wpada w  kolejny ciąg, podczas którego zaczyna malować się przerażający obraz człowieka opętanego, stojącego nad krawędzią przepaści. Słabego, zboczonego i  śmiesznego w  swoich frustracjach. Wydaje się, że nie ma dla niego ratunku. A  może ratunek jest bliżej niż się wydaje?

 Na krawędzi zaintrygowało mnie głównie dwoma czynnikami: psychopatycznym umysłem oraz perwersją. Lubię książki kontrowersyjne, które wymagają od Czytelnika spojrzenia na świat oczyma kogoś całkowicie odmiennego. Nie jest to łatwe, ale dostarcza wielu emocji oraz powodów do przemyśleń. Tak było i w tym przypadku, choć... Kłóciłabym się co do tych dwóch rzeczy, które wymieniłam wyżej. Jest nietuzinkowo, na granicy przyzwoitości, a główny bohater z pewnością do normalnych nie należy, ale psychopatą też nie jest. Tak więc czy książka spełniła moje oczekiwania?

 Rzeczone oczekiwania nie były zbyt wielkie, bo (jak zwykle w takich przypadkach) nie wiedziałam, czego tak naprawdę się spodziewać. Ale autorowi udało się je spełnić. Książka wciągnęła mnie z miejsca, mimo iż nie było szalonej akcji, a główny bohater to taksówkarz, który nienawidzi swoich rodaków. Polaczków, jak ich pogardliwie określa. Powieść w istocie rzeczy skupia się na życiu wewnętrznym każdego z nas. Wszyscy mamy swoje zboczenia (niekoniecznie w kontekście seksualnym), dziwactwa, rozterki, problemy oraz słabości. Damian nie różni się w tej kwestii od nas, co czyni go wyjątkowo realistyczną postacią, choć przy tym dochodzą niecodzienne wymagania erotyczne, alkoholizm i myśli, których psychopaci by się nie powstydzili.

 Nasz nieszczęśliwy rodak jest najlepszym przykładem człowieka zmagającego się ze swoimi demonami. Demonem alkoholizmu, który niszczy życie nie tylko jemu, ale też jego żonie będącej z nim na dobre i na złe. Kobieta pije coraz więcej, by zapomnieć o tym, że ma męża alkoholika. Błędne koło. Autor w perfekcyjny sposób pokazał zawiłości ludzkiego losu, stworzył brudny świat pod cukierkową fasadą. I tylko jedno w tym świecie jest prawdziwe: miłość. To dla niej zmienia się Damian. To ona jest piękna w swej perwersji. To ona łagodzi surowy wydźwięk powieści, jednocześnie dodając jej pieprzu. Robi wielkie BUM! na końcu, sprawiając, że Czytelnik utwierdza się w przekonaniu, iż Na krawędzi jest pozycją niestandardową, z którą warto było się zapoznać.

 Pan Krzysztof używa dosyć specyficznego języka, balansując na granicy mowy potocznej i tej czysto literackiej. Bogate słownictwo cechujące człowieka oczytanego przeplata się tutaj z łaciną podwórkową. Ostatecznie daje to bardzo ciekawy efekt, pozwalając nam jeszcze lepiej wczuć się w sytuację życiową głównego bohatera, pozwalając Czytelnikowi na zrozumienie, że nawet ludzie inteligentni i wykształceni mają problemy, które ciągną ich na dno. Jest to udany zabieg psychologiczny, dzięki któremu ludzie będący po drugiej stronie książki mogą znaleźć się w jej wnętrzu i być jedną z występujących w niej postaci.

 Nie uświadczycie tutaj wartkiej akcji, ale i tak będzie emocjonująco. Zmierzycie się z granicami własnej tolerancji.

Na krawędzi polecam wszystkim, którzy szukają mocnych wrażeń intelektualnych. Ludziom, którzy nie boją się spojrzeć na świat przez pryzmat kontrowersji, perwersji, oczami osoby pretendującej do miana psychopaty.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Novae Res!

Moja ocena: 7/10 (bardzo dobra)

piątek, 5 września 2014

103. "Historia Polski" - Bogusław Brodecki


Opis: Publikacja w oryginalny sposób łączy wykres chronologiczny z konwencjonalnym wykładem, dlatego też pozwala Czytelnikowi osadzić we właściwym czasie wydarzenia o rozmaitym znaczeniu z przeszłości Polski. Historia, kultura, geografia polityczna naszego kraju zostały przedstawione przejrzyście i przystępnie. Poszczególne strony zawierają, opatrzone datami, krótkie informacje dotyczące ludzi, spraw i faktów, ułożone w tematyczne ścieżki.

Dzięki temu dzieje Polski przedstawione zostały w formie sekwencji chronologicznych, tworzących ciąg wydarzeń. Znajdują się bardziej rozbudowane materiały poświęcone wybranym szerszym kwestiom albo wydarzeniom z danej epoki, ilustrowane rycinami i fotografiami. Wszystkie informacje na stronach z wykresem chronologicznym zostały pogrupowane i oznaczone odpowiednimi kolorami w następujące ścieżki: Kultura i dziedzictwo kulturowe, Życie codzienne, Obyczaje, Sport, Turystyka, Bitwy, Kampanie, Konflikty zbrojne, Ustrój, Prawo, Życie gospodarcze, Ludzie epoki.

 Jak na porządną humanistkę przystało, lubię historię, co też odzwierciedla się w moim guście czytelniczym: Komuda, Piekara, Sapkowski... Czym jak czym, ale historią nasz kraj może się poszczycić. Jest nad wyraz fascynująca, bujna, kolorowa, ale też krwawa i brutalna. Wszystko zależy od tego, na który jej fragment czy aspekt spojrzymy. Wydana przez Wydawnictwo Bellona pozycja umożliwia nam podróż przez dzieje naszej ojczyzny od czasów Mieszka aż do dzisiaj. Nie jest to co prawda powieść, ale interesuje w takim samym stopniu.

 W Historii Polski znajdziemy i suche fakty, i interesujące opisy przeróżnych miejsc, związanych z nimi ciekawych zagadnień et cetera, et cetera. Najlepsze jednakże jest to, że kiedy trafiamy na nazwę jakiegoś zamku, pomnika czy czegokolwiek innego opisywanego w tekście, nie musimy biec do wujka Google'a i wklepywać owej nazwy, by pooglądać sobie zdjęcia. Fotografii w tym dziele znajduje się całkiem sporo. Warto się im przyjrzeć, warto poczytać ich opisy, by na doznaniach czysto wzrokowych się nie zatrzymywać.

 Mankamentem był dla mnie drobny druczek. Owszem, tekstu na stronie zmieściło się sporo, ale oczy przy jego czytaniu męczyły się i, co tu kryć, na widok takiej czcionki trochę mi się zgłębiania treści odechciewało. Poza tym jednak nie ma na co narzekać, gdyż książka została bardzo ładnie wydana: w dużym formacie, twardej okładce, z grubymi kartkami. Zakochałam się w niej na sam widok. Pod tym względem Bellona naprawdę się wykazała i mogę śmiało powiedzieć, że książka jest warta swej ceny.

 Mimo wszystkich zalet, czegoś mi w dziele pana Brodeckiego brakowało. Czego? Może większej swobody? W końcu powszechnie znanym faktem jest, że zawsze przyjemniej zdobywa się wiedzę, kiedy nie jest podana w suchej, sztywnej i nieco oficjalnej formie. Od tego są podręczniki szkolne, przy których przysypiam. Gdyby od czasu do czasu wtrącono jakąś dowcipną uwagę lub coś w tym stylu, byłoby bardziej interesująco. No ale może to ja jestem zbyt wymagająca? Sądzę jednak, że gdyby informacje podawano w bardziej przystępnej formie, młodzież znacznie chętniej by po takie książki jak ta sięgała.

 Historia Polski Brodeckiego stanowi interesujące uzupełnienie informacji zdobywanych w szkole. Jestem pewna, że posłuży nie tylko pasjonatom naszej przeszłości, ale też osobom, które pragną dobrej pomocy edukacyjnej w tej dziedzinie. Może któreś z Was zaskoczy swojego nauczyciela czy nauczycielkę, odrabiając zadanie z pomocą tej właśnie pozycji?

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Bellona!

Moja ocena: 7/10 (bardzo dobra)