16. "Przenajświętsza Rzeczpospolita" - Jacek Piekara

Skala ocen :

1 - beznadziejna

2- słaba

3 - przeciętna

4 - dobra

5 - bardzo dobra

6 - rewelacyjna

*7 - wybitna

 Piekara w pełnej krasie: jest brutalna wizja otaczającego nas świata, są sceny, które oburzają i szokują swoją dosadnością. Ba, już sama okładka może wywoływać niekoniecznie pozytywne emocje: orzeł z obciętą głową? Niedbale dorysowana korona?  No, no, no... Nieładnie. Jednak, co tu ukrywać, dobra okładka to połowa sukcesu, a ta na pewno czytelnika zaintryguje. 

 Muszę przyznać, że początki z tą książką były dla mnie trudne, być może ze względu na fakt, iż każda strona ociekała cynizmem. Nie mówiąc już o brutalności. A może powinnam powiedzieć: realnością, którą media ukrywają i z jedynie małą szczyptą cynizmu oraz literackiej fikcji? To już czytelnik sam oceni. Była chwila, że jakiś wredny głosik nieśmiało popiskiwał, żebym odłożyła tę pozycję z powrotem na półkę. Jak dobrze, że cię nie posłuchałam, Głosiku! Coś, jakaś chora ciekawość, kazała czytać mi dalej, brnąć przez kolejne rozdziały. Z czasem przyzwyczaiłam się do stylu tej książki i czytanie szło mi mniej opornie. 

 "Przenajświętsza Rzeczpospolita" na pierwszy rzut oka mogłaby się wydawać lekturą dla mas, prostą, nie wymagającą zastanawiania się nad podtekstami, aluzjami i tymi podobnymi. W miarę zagłębiania się w tekst, w miarę życia życiem jego bohaterów, okazuje się, że byłoby to wrażenie absolutnie niewłaściwe. Autor mistrzowsko łączył wątki różnych postaci, każda przekazywała nam coś innego. Pan Jacek ma dar czynienia zalet z wad . I tak cechy charakteru czy decyzje, które powinniśmy potępiać jako przykładni obywatele, sprawiają, że w naszym umyśle kiełkuje pokrętna sympatia dla danej postaci. Powiedzcie w końcu sami: każdy potępi mężczyznę opuszczającego żonę i dzieci dla innej; młodszej, ładniejszej... Prawda? Jednak Piekara przedstawia to w sposób, dzięki któremu uznajemy takową decyzję za zupełnie zrozumiałą, ba!, naturalną. Jakby tego było mało, my po prostu uznajemy to za oczywistą oczywistość tak samo jak masło jest maślane. 

 W wielu książkach zakończenie czy zachowania bohaterów można przewidzieć już w połowie. Tutaj absolutnie nie ma takiej opcji, ponieważ nikt nie wie, co roi się w głowie wariata. Bo czyż każdy naprawdę dobry pisarz nie jest w jakimś stopniu takim właśnie wariatem? Jacek Piekara jest i daje nam zakończenie zaskakujące, rzucające nowe światło na całą powieść, łagodzące jej wydźwięk. 

 Polecam tę powieść ludziom o mocnych nerwach, z otwartym umysłem, który dopuszcza do siebie myśl, że świat za drzwiami naszych mieszkań jest w gruncie rzeczy dżunglą, gdzie przetrwają osobniki nie najsilniejsze, lecz najbardziej wyrachowane i bezwzględne. Jeżeli ktoś lubi lekkie powieści z czystą i niewinną miłością, z pięknymi i młodymi bohaterami, niech nawet nie zerka w stronę tej książki.

Moja ocena: 5 (bardzo dobra)