18. "Delirium" - Lauren Oliver

Skala ocen :
1 - beznadziejna
2- słaba
3 - przeciętna
4 - dobra
5 - bardzo dobra
6 - rewelacyjna
*7 - wybitna

„Miłość - jedno słowo, niby nic, nieznaczne jak ostrze noża. Właśnie tym jest: ostrzem, krawędzią. Przechodzi przez środek twojego życia, dzieląc wszystko na pół. Przed i po. Cały świat spada na którąś ze stron. Przed i po. I w trakcie - moment na krawędzi.”

  Każdy człowiek przynajmniej raz w życiu marzył o tym, żeby móc nic nie czuć. Żeby mieć magiczny guziczek albo cudowną tabletkę, która wyłączy nasze uczucia. Było to w różnych momentach życia: kiedy odchodziła bliska nam osoba, kiedy pokłóciliśmy się z przyjacielem, kiedy gorycz rozczarowania sączyła jad w nasze serce. Kiedy nieszczęśliwie się zakochiwaliśmy... W świecie stworzonym przez panią Oliver ludzie nie cierpią z powodu miłości - oni po prostu nie kochają. Nie mogą, ponieważ takie są regulacje prawne. Ponieważ ktoś kiedyś wynalazł lekarstwo na miłość...

  "Czy gdyby miłość była chorobą, chciałabyś się wyleczyć?"

 Główna bohaterka, Lena, z niecierpliwością odlicza dni do swoich urodzin. I do zabiegu, po którym nie będzie zdolna do zakochania się w kimkolwiek. Stale usiłuje dusić w sobie obawy, że amor deliria nervosa dopadnie ją, nim specjaliści temu zapobiegną. Tak właśnie było z jej matką, a potem także z siostrą. Lena nie chce kochać, chce po prostu jak najlepiej wypaść przed komisją ewaluacyjną, która wybierze dla najlepszego kandydata na męża i ojca jej dzieci. Jedna osoba - Alex - zaprzepaszcza wszystko. 

 Nie przepadam za książkami o miłości, chyba najzwyczajniej w świecie należę do osób, które wolą coś spod znaku szabelki i ciętej riposty, ale na książkę się skusiłam, gdyż pomysł autorki naprawdę okazał się niekonwencjonalny. Gorzej z wykonaniem. Powieść sama w sobie nie jest zła, ale... brakuje jej polotu, akcji, lekkości w czytaniu. Czegoś, co nie pozwoli czytelnikowi zasnąć, zanim nie dotrze do ostatniej strony. "Delirium" mimo wszystko ma w sobie coś, co nie pozwoliło mi odłożyć książki na bok i kazało mi mozolnie przeć naprzód. Tego czegoś jednak nie wystarczyło, abym z niecierpliwością usiłowała dorwać kolejną część.Może to dlatego, że najwięcej akcji było pod koniec? Ot, było miło, ale się skończyło. Jak nadarzy się okazja, to jeszcze się spotkamy, jak nie to nie. 

 Lena na pozór jest idealną panienką, grzeczną, uczynną, cichą i tak dalej. Pozory mylą; gdy przychodzi co do czego, potrafi się zbuntować, potrafi nie tylko pójść na koncert nieocenzurowanej przez państwo muzyki, ale także walczyć o miłość i przeciwstawić się wszechobecnemu systemowi. 

„Mary, Mary weź parasol,

 niech nie zmylą cię żywioły,

 Choć deszcz z nieba dziś nie spadnie,

 Będą lecieć wciąż popioły.

 Mary, Mary wiosłuj szybko,

 takie dziwne przyszły dni,

 Morze burzy się bez sztormu,

 I ma przy tym kolor krwi.”

 Bardzo podobały mi się przeróżne rymowanki czy pseudonaukowe teksty o amor deliria nervosa wymyślone przez autorkę, które pojawiały się przed każdym rozdziałem. Było to naprawdę interesujące urozmaicenie, świetny dodatek.

 Książka nie jest zła, ale nie jest też jakimś wybitnym arcydziełem. Powiem tak: jeżeli interesuje was, to po nią sięgnijcie, jeżeli nie, to nie - obejdziecie się bez niej. Na pewno daleko jej do "Igrzysk Śmierci", wbrew temu, co ubzdurał sobie ktoś, kto miał wpływ na treść znajdującą się na okładce. 


Moja ocena: 4 (dobra)