27. "Córka dymu i kości" - Laini Taylor

Skala ocen :
1 - beznadziejna
2- słaba
3 - przeciętna
4 - dobra
5 - bardzo dobra
6 - rewelacyjna
*7 - wybitna

 Patrzę na puste miejsce, w którym powstanie recenzja "Córki dymu i kości", zerkam na książkę, myślę sobie, że w tym przypadku moja praca jest zbędna, bo wszystkie peany na jej cześć zostały już opublikowane na okładce, na kartce w środku... A mimo to napiszę ją, w końcu nie każdy miał powieść Laini Taylor w ręce, a jak już ten ktoś zobaczy ją gdzieś w księgarni, to będzie wiedział, po co sięgnąć.

 "To nie jest książka na pięć gwiazdek: jest na milion gwiazd, dwa księżyce i anielskie skrzydła w locie."

 - Goodreads

 Siedemnastoletnia Karou mieszka i uczy się w Pradze, ma naturalnie niebieskie włosy, nieprzeciętny talent artystyczny, przyjaciółkę, a na urodziny dostaje języki. Zebrała ich już całkiem sporą kolekcję. Żałuje, że oddała dziewictwo Kazimirowi, byłemu chłopakowi, który okazał się zwyczajnym dupkiem. Ponadto jej rodziną są chimery, których kwatera znajduje się "Gdzieś tam". Gdzie dokładnie? Sama Karou tego nie wie. Wie tylko jedno: jej zadaniem jest skupowanie zębów dla Brimstone'a.

Dawno, dawno temu,

anioł i diablica

zakochali się w sobie.

Nie skończyło się to dobrze. 

 Książkę zaczynałam z lekkim sceptycyzmem, mimo iż (a może właśnie dlatego?), naczytałam się o niej mnóstwa pochwalnych recenzji. Dzisiaj moja własna dołączy do tego grona, ponieważ wiem, że Laini Taylor jest autorką, która ma naturalny dar oczarowywania czytelnika. Jej styl jest lekki, przystępny, subtelnie dowcipny i po prostu... magiczny. Cała powieść jest magiczna. Pochłonęłam ją w błyskawicznym tempie, po czym dręczył mnie kac książkowy :C

Dawno, dawno temu

małą dziewczynkę

wychowywały potwory.

Ale anioły spaliły drzwi do ich świata

i została całkiem sama.

 Narracja toczy się w trzeciej osobie, jednak nie jest to żadnym mankamentem - doskonale wiemy, co dzieje się w głowie każdego bohatera. Raz możemy obserwować świat z punktu widzenia Karou, a raz swój światopogląd przedstawia nam Akiva - serafin; anioł, który usiłował zabić tytułową córkę dymu i kości. A który, jak się później okazało, pokochał wroga...

Dawno, dawno temu

anioł konał we mgle.

Diablica uklękła nad nim

i się uśmiechnęła. 

 Żaden z bohaterów nie irytuje, choć niektóre postacie mogą budzić zrozumiały wstręt, inne przerażać, jeszcze inne oczarowywać. Karou nie należy do dziewczynek typu "o matko, ale ciacho, uśmiechnął się do mnie, o matko, o matko, o matko!". Jest twardą dziewczyną, jednak pragnącą bliskości. Akiva to wojownik bez serca, ma piękne, ale bezduszne oczy. Cały jest piękny. I, co najlepsze!, to bynajmniej nie irytuje, ponieważ autorka opisała go niezwykle sugestywnie. Poza tym jest postacią intrygującą, podobnie jak jego książkowa partnerka. Podobnie zresztą jak wszystko tutaj!

Dawno, dawno temu

były dwa siostrzane księżyce.

Nitid była boginią łez i życia,

to do niej należało niebo.

Ellai czcili tylko sekretni kochankowie.

 W powieści nadchodzi moment, gdy przenosimy w przeszłość. To właśnie tam autorka wyjaśnia nam wszystkie zagadki, opowiada całkiem inną historię tej samej osoby. Przez prawie 400 stron nie nudziłam się nawet przez sekundę. Po prostu nie mogłam, nie było czasu! Muszę również wspomnieć o wymyślonych przez autorkę legendach - są po prostu piękne. Aż żal ściska serce, że ludzie takich nie mają...

 Na okładce pisze tak: "Laini Taylor wyczarowała świat, który zajmie miejsce Harry'ego Pottera w wyobraźni czytelników!" - nie wierzyłam w to. Nie znoszę takich porównań. Teraz już wiem, że pani Taylor jest autentyczną konkurencją dla J.K. Rowling. Nie wierzycie? Bardzo dobrze! Macie ostateczny powód, żeby sięgnąć po tę książkę i się w niej zakochać!

Moja ocena: *7 (wybitna)